Sterfbed

Jeanne Pierre Rawie
Gedichtenuurtje 15-11-22

(geschreven over de vader, voorgelezen over de moeder)

Mijn moeder sterft; als ik haar hand vasthoud,
voel ik de botten door haar huid heen steken.
Ik zoek naar woorden maar zij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar zij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf haar kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen één voor één hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu bij haar bed gezeten

zoals zij bij haar eigen moeder zat:
straks is zij weg, en heeft zij nooit geweten
hoe machteloos ik haar heb liefgehad.

uit: Onmogelijk geluk, 1992.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Wil je onze berichten vanzelf ontvangen?

Abonneer je hier:

Email
Loading

Je krijgt dan een seintje wanneer er nieuwe berichten zijn.

Meest recente berichten

Eerdere berichten

maart 2023
M D W D V Z Z
 12345
6789101112
13141516171819
20212223242526
2728293031  

© TROOSTCAFÉ 2022. Alle rechten voorbehouden. Privacybeleid. Foto’s van Jasja Johanna, tenzij anders vermeld. Website met ♥ gemaakt door Lian Snoep