Sterfbed

Jeanne Pierre Rawie
Gedichtenuurtje 15-11-22

(geschreven over de vader, voorgelezen over de moeder)

Mijn moeder sterft; als ik haar hand vasthoud,
voel ik de botten door haar huid heen steken.
Ik zoek naar woorden maar zij kan niet spreken
en is bij elke ademtocht benauwd.

Dus schud ik kussens en verschik de deken,
waar zij met krachteloze hand in klauwt;
ik blijf haar kind, al word ik eeuwen oud,
en blijf als kind voor eeuwig in gebreke.

Wij volgen één voor één hetzelfde pad,
en worden met dezelfde maat gemeten;
ik zie mijzelf nu bij haar bed gezeten

zoals zij bij haar eigen moeder zat:
straks is zij weg, en heeft zij nooit geweten
hoe machteloos ik haar heb liefgehad.

uit: Onmogelijk geluk, 1992.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

For security, use of Google’s reCAPTCHA service is required which is subject to the Google Privacy Policy and Terms of Use.

I agree to these terms.

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Op de hoogte blijven?

Abonneer je hier

Loading

© TROOSTCAFÉ 2023. Alle rechten voorbehouden. Privacybeleid. Foto’s van Jasja Johanna, tenzij anders vermeld. Website met ♥ gemaakt door Lian Snoep